“ΕΙΣ ΙΑΣΙΝ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΟΣ”

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ

Πρωτ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

         Ἕνα ἀπὸ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι καὶ τὸ Μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου ἢ τοῦ Ἁγίου Ἐλαίου. Τὸ Μυστήριο αὐτὸ εἶναι, ἀναμφιβόλως, γνωστὸ σὲ ὅλους μας, γιατὶ τελεῖται σὲ ὅλους τοὺς ἱεροὺς ναοὺς τὴ Μεγάλη Τετάρτη τὸ βράδυ, ἀλλὰ καὶ μὲ διάφορες ἄλλες εὐκαιρίες (παραμονὲς Χριστουγέννων κλπ.), καὶ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ συμμετάσχουν σ’ αὐτὸ καὶ νὰ “σταυρωθοῦν” μὲ τὸ ἅγιο ἔλαιο ἀκούοντας ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἱερέα τὴ φράση “εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος”. Τὸ Μυστήριο αὐτὸ τελεῖται, ἐπίσης, ὅπως καὶ ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ, σὲ σπίτια, ἰδιαιτέρως στὶς περιπτώσεις ποὺ ὑπάρχουν ἄνθρωποι μὲ σοβαρὰ προβλήματα ὑγείας ἢ ἄνθρωποι ποὺ βρίσκονται πρὸ τοῦ θανάτου. Ποτέ, ὡστόσο, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δὲν θεώρησε ὅτι τὸ Μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου προορίζεται μόνο γιὰ τοὺς ἑτοιμοθανάτους ὡς τελευταῖο ἐφόδιο, ὅπως ἀπὸ τὸν 12ο αἰώνα πράττει ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός, ἀλλοιώνοντας μιὰ μακραίωνη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση. Ἐξάλλου, γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τὸ ἔσχατο ἐφόδιο τοῦ ἀνθρώπου πρὸ τοῦ θανάτου εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ (ΛΕΜΕΣΟΥ)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΜΗΝΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

(ἱστοσελίδα: http://apostolosandreaslemesou.com)

Κατὰ τὸν μήνα Μάρτιο θὰ ἔχουμε Θεῖες Λειτουργίες, Ἀγρυπνία καὶ λοιπὲς Ἀκολουθίες τὶς ἑξῆς ἡμέρες:

Κυριακὴ 1η Μαρτίου : Α’ Νηστειῶν (Τῆς Ὀρθοδοξίας) / Τῆς Ἁγ. Εὐδοκίας τῆς ἀπὸ Σαμαρειτῶν / Τοῦ Ἁγ. Γερασίμου τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ (ἐκ μεταθέσεως) / 6:20 π.μ. Ὄρθρος καὶ Θ. Λειτουργία Μεγ. Βασιλείου / Στὸ τέλος τῆς Θ. Λειτουργίας θὰ γίνει ἡ Περιφορὰ τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων / 5:00 μ.μ. Κατανυκτικὸς Ἑσπερινὸς

Δευτέρα 2 Μαρτίου : 5:00 μ.μ. Μέγα Ἀπόδειπνο

Τρίτη 3 Μαρτίου : 5:00 μ.μ. Μέγα Ἀπόδειπνο

Τετάρτη 4 Μαρτίου : 5:30 π.μ. Ὄρθρος, Ὧρες καὶ Ἑσπερινὸς μετὰ τῆς Θ. Λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων / 5:00 μ.μ. Μέγα Ἀπόδειπνο

ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ:

ΜΙΑ ΜΑΚΡΑ ΚΑΙ ΚΟΠΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Πρωτ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

Τὸ Πάσχα δὲν εἶναι γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς μιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἑορτὴ ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες, ἀλλὰ εἶναι ἀναμφίβολα ἡ ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων. Ἀποτελεῖ τὸ ἐπίκεντρο, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπιστέγασμα ὁλοκλήρου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας ἔτους καὶ ταυτοχρόνως νοηματοδοτεῖ ὁλόκληρη τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Κάθε Κυριακὴ εἶναι γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας Ἀνάσταση καὶ κάθε Θεία Λειτουργία, ὅποτε κι ἂν αὐτὴ τελεῖται, εἶναι ἕνα ἀναστάσιμο γεγονός. Κι ἐνῶ οἱ ὑπόλοιπες Δεσποτικὲς καὶ Θεομητορικὲς ἑορτὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας ἔτους ἀποδίδονται σὲ ὀκτὼ τὸ πολὺ ἡμέρες, τὸ Πάσχα ἀποδίδεται στὶς σαράντα ἡμέρες. Ὁλόκληρη ἡ μετὰ τὸ Πάσχα ἑβδομάδα, ἡ ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου ὅπως λέγεται, λογίζεται ὡς μία ἡμέρα, ἐνῶ γιὰ σαράντα ἡμέρες ψάλλεται σὲ ὅλες τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀκολουθίες ὁ νικητήριος παιάνας “Χριστὸς Ἀνέστη” καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ζοῦν τὴν παγκόσμια χαρὰ ποὺ ἐξανέτειλε ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Κυρίου, τὴν παγκόσμια χαρὰ γιὰ τὴ νίκη τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ θανάτου.

“Ἀκατάληπτόν ἐστι τὸ τελούμενον ἐν σοί,

καὶ Ἀγγέλοις καὶ βροτοῖς, Μητροπάρθενε ἁγνὴ”

Πρωτοπρ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

      Στὶς 2 Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴ Δεσποτικοθεομητορικὴ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου. Τὸ ἱστορικὸ ὑπόβαθρο τῆς ἑορτῆς αὐτῆς καταγράφεται στὶς σελίδες τοῦ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγελίου (β’ 22-40). Πρόκειται γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς προσφορᾶς τοῦ βρέφους Ἰησοῦ στὸν Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων κατὰ τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴ Γέννησή Του, ὅπως ὅριζε ὁ Νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἡ συγκεκριμένη ἡμερομηνία ἐπελέγη, ὡς ἐκ τούτου, γιατὶ εἶναι ἡ τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴν 25η Δεκεμβρίου, τὴν ἡμέρα ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν κατὰ σάρκα Γεννήση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Ἡ λέξη “ὑπαπαντὴ” προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα ὑπαντάω, ποὺ σημαίνει συναντῶ κάποιον, ἔρχομαι ἢ πηγαίνω σὲ συνάντηση κάποιου. Ἡ περὶ ἧς ὁ λόγος ἑορτή, λοιπόν, ὀνομάστηκε Ὑπαπαντή, γιατὶ στὸν Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων ὑποδέχθηκε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς σαράντα ἡμερῶν βρέφος ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Θεοδόχος, ὁ ὁποῖος τὸν πῆρε στὴν ἀγκαλιά του καὶ διεκήρυξε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Σωτήρας τοῦ κόσμου καὶ ἄρα ὁ σεσαρκωμένος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ.