“Πανάγιε Νικόλαε, … ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης”    

Πρωτοπρ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

Στὶς 6 Δεκεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὸν Ἅγιο Νικόλαο, Ἀρχιεπίσκοπο Μύρων τῆς Λυκίας, τὸν θαυματουργό. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ποὺ ἀνήκει στὴ χορεία τῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι ἕνας Ἅγιος ποὺ τιμᾶται ὅλως ἰδιαιτέρως σὲ ὁλόκληρο τὸν χριστιανικὸ κόσμο, σὲ Ἀνατολή καὶ Δύση. Γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες θεωρεῖται ὁ προστάτης τῶν ναυτικῶν, γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους Ρώσους ὁ προστάτης τῶν γεωργῶν, ἐνῶ γιὰ τοὺς Δυτικοὺς ὁ προστάτης τῶν παιδιῶν. Ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ Μιχαὴλ Γαλανὸς στὸ κλασσικὸ ἔργο του “Βίοι τῶν Ἁγίων”: Ὁ Ἅγιος Νικόλαος “ὑπῆρξεν ἡ προσωποποίησις τῆς χριστιανικῆς εὐσπλαχνίας, ἡ ἐνσάρκωσις τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῆς στοργῆς πρὸς τοὺς στερουμένους καὶ τοὺς κινδυνεύοντας. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ μεγαλυτέρα τῶν ἀρετῶν, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀνεδείχθη μέγας μεταξὺ τῶν μεγάλων. Μέγας εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ μέγας εἰς τὴν γῆν, μὲ τὴν ἰσχυροτέραν καὶ εὐρυτέραν δημοτικότητα ἀνὰ πάντα τὸν ὀρθόδοξον καὶ δυτικὸν χριστιανικὸν κόσμον”.

Βίος τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν

Δημητριανοῦ ἐπισκόπου Χύτρων (Κυθρέας) τῆς Κύπρου

Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακεὶμ

Οὐδέποτε ἔπαυσε, οὔτε ποτὲ θὰ παύσει ἡ ἰδιαίτερα εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεὸ μεγαλόνησος τῆς Κύπρου νὰ προσφέρει στὴν «ἐκκλησίαν τῶν πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς», τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἀμαράντινους βλαστοὺς τῆς θείας Χάρης, ἀστέρες πολύφωτους τοῦ νοητοῦ στερεώματος. Ἀπὸ τὸν πρῶτο αἰῶνα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁπόταν πρώτη μετὰ τὴ Συροπαλαιστίνη δέχθηκε τὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμα, καὶ καθόλο τὸ διαρρεῦσαν διάστημα τῶν δύο χιλιάδων ἐτῶν ἀπὸ τότε, εὐδόκησε σὲ κάθε μέρος καὶ γωνιά της νὰ ἰδεῖ νὰ ἀνατέλλουν ἄνθη μυρίπνοα τοῦ παραδείσου, «θυσία δεκτή, εὐάρεστος τῷ Θεῷ».

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ

Μὲ ἰδιαίτερη λαμπρότητα ἑορτάστηκε ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου στὸν πανηγυρίζοντα ῾Ιερὸ Ναὸ Ἀπ. Ἀνδρέου Λεμεσοῦ. Τὸ Σάββατο 29 Νοεμβρίου χοροστάτησε στὸν Πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ἀμαθοῦντος κ. Νικόλαος καὶ συμμετεῖχαν ἀρκετοὶ ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ καὶ πλῆθος κόσμου. Μετὰ τὸ πέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ ἔγινε λιτανεύση τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου στοὺς δρόμους γύρω ἀπὸ τὸν Ναό, τῆς ὁποίας ἡγήθηκε ὁ Θεοφιλέστατος.

Τὸ πρωῒ τῆς Κυριακῆς 30 Νοεμβρίου τελέστηκε ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καὶ Πανηγυρικὴ Θεία Λειτουργία μὲ τὴ συμμετοχὴ πλήθους κόσμου. Μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας ἔγινε καὶ πάλιν λιτάνευση τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου γύρω ἀπὸ τὸν Ναό.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

Οἰκ. Παρασκευᾶς Ἀγάθωνος

α). Γενικὰ περὶ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος.

«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν…ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. 3, 3.5) ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου πρὸς τὶς πνευματικὲς ἀναζητήσεις τοῦ κρυφοῦ του μαθητοῦ Νικοδήμου, ἐνῶ ἕνας ἀπὸ τοὺς τελευταίους λόγους του πρὸς τοὺς μαθητές του λίγο πρὶν τὴν ἀνάληψή του ἦταν ὁ «πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει∙ ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Μρκ. 16, 15-16). Ἀπὸ δὲ τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ μαθαίνουμε «ὅτι ὁ ἰσχυρότερος αὐτοῦ καὶ ὀπίσω του ἐρχόμενος (Χριστός), βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι ἁγίῳ καὶ πυρί» (Μτθ. 3, 11). Αὐτὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα μετέδωσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Ἐφεσίους μαθητὲς ὅταν διαπίστωσε ὅτι δὲν εἶχαν ἀκούσει περὶ αὐτοῦ, βαπτισθέντες μόνον στὸ τῆς μετανοίας βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου. «Ἀκούσαντες δὲ ἐβαπτίσθησαν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Καὶ ἐπιθέντος αὐτοῖς τοῦ Παύλου τὰς χεῖρας ἦλθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐπ’ αὐτούς, ἐλάλουν τε γλώσσαις καὶ προεφήτευον» (Πρξ. 19, 5-6). Τέλος, ὁ «εὐνοῦχος» τῆς «Κανδάκης», ἀφοῦ πίστεψε πρῶτα στὸν λόγον τοῦ ἀποστόλου Φιλίππου, ὅτι ὁ ὑπὸ τοῦ προφήτου Ἡσαΐου κηρυττόμενος «ἄμωμος ἀμνὸς» εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ζήτησε νὰ βαπτισθεῖ∙ «ἰδοὺ ὕδωρ∙ τί κωλύει με βαπτισθῆναι; …καὶ κατέβησαν ἀμφότεροι εἰς τὸ ὕδωρ…καὶ ἐβάπτισεν αὐτὸν» (Πρξ. 8, 36.38).