ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 - Ὁ Φύλακας Ἄγγελος

Ὁ Φύλακας Ἄγγελος βρίσκεται δίπλα μας

Γέροντα, ὅλοι ἔχουμε Φύλακα Ἄγγελο;

– Ναί, ὅταν βαπτίζεται ὁ ἄνθρωπος, ὁ Θεὸς τοῦ δίνει καὶ τὸν Φύλακα Ἄγγελό του.

– Ὅσοι δὲν εἶναι βαπτισμένοι, δὲν ἔχουν Φύλακα Ἄγγελο;

– Οἱ ἀβάπτιστοι προστατεύονται ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ Φύλακα Ἄγγελο δὲν ἔχουν· μόνον οἱ βαπτισμένοι ἔχουν. Τοὺς ἀναλαμβάνει στὸ Βάπτισμα καὶ τοὺς συνοδεύει σὲ ὅλη τους τὴν ζωή.

– Γέροντα, ὁ Φύλακας Ἄγγελός μας εἶναι συνέχεια κοντά μας;

– Κοντά μας εἶναι· μᾶς παρακολουθεῖ σὲ κάθε βῆμα.

– Πόσο κοντά μας;

– Ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματική μας κατάσταση.

– Ὅταν, Γέροντα, ἁμαρτάνουμε, φεύγει;

– Τότε ἀπομακρύνεται, ἀλλὰ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει. Ὅταν δίνουμε δικαιώματα στὸν πειρασμὸ μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας, ὁ Ἄγγελός μας δὲν ἀποθαρρύνεται, ὥστε νὰ μᾶς ἐγκαταλείψη, ἀλλὰ μᾶς παρακολουθεῖ θλιμμέ­νος ἀπὸ μακριά.

– Γιατί, Γέροντα, δὲν καταλαβαίνουμε τὴν παρουσία του;

– Γιατὶ ἀκόμη δὲν καταλάβαμε οὔτε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Τὰ μάτια μας εἶναι σκεπασμένα μὲ ἕνα θαμπὸ πέπλο. Γιὰ νὰ διαλυθῆ τὸ πέπλο αὐτό, χρειάζεται ἀγάπη καὶ ταπείνωση.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νιώθη τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, νιώθει καὶ τὸν Φύλακα Ἄγγελο δίπλα του, καὶ τότε οἱ κινήσεις του εἶναι λεπτές, προσεκτικές, ἀλλὰ καὶ ἄνετες. Ἡ προσοχὴ αὐτὴ δὲν τοῦ κάνει μαρτυρικὴ τὴν ζωή, ἀλλὰ τὸν εὐχαριστεῖ. Κινεῖται μὲ πνευματικὴ ἄνεση. Ἡ εὐλάβεια, ἡ προσοχὴ ποὺ ἔχει, τοῦ γλυκαί­νουν τὴν καρδιὰ καὶ συνέχεια προσέχει, γιὰ νὰ μὴν τοῦ φύγη ἡ γλυκύτητα, τὴν ὁποία νιώθει. Ξαπλώνει συνεσταλμένα μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια. Κοιμᾶται μὲ συστολή, μὲ εὐλάβεια· σηκώνεται ἥσυχα. Ὅταν τοῦ χτυποῦν τὴν πόρτα, δὲν κοιτάζει νὰ συμμαζευτῆ· εἶναι πάντα τακτοποιημένος. Συνέχεια φροντίζει νὰ μὴ λυ­πήση τὸν Φύλακα Ἄγγελό του.

Μεγάλη κατανόηση βρίσκει ὁ οὐράνιος Φύλακας Ἄγγελος κοντὰ σὲ ἕναν ἐπίγειο ἀγγελοποιημένο ἄνθρωπο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζῆ πνευματικὴ ζωὴ καὶ κινῆται σὰν φρόνιμο παιδί, ὁ Ἄγγελός του δὲν ταλαιπωρεῖται, ἀλλὰ χαίρεται δίπλα του καὶ στὸ τέλος θὰ ἐπιστρέψη χαρούμενος στὸν Θεὸ μαζὶ μὲ τὴν ψυχή, διότι ἡ ψυχὴ ἔκανε ὅ,τι ἀναπαύει τὸν Ἄγγελο, ὅ,τι ἀναπαύει τὸν Θεό. Ξέρετε ὅμως τί εἶναι, ὁ Φύλακας Ἄγγελος νὰ ταλαιπωρῆται χρόνια μὲ μιὰ ψυχή, καὶ τελικὰ νὰ ἐπιστρέψη στὸν Θεὸ μὲ ἄδεια χέρια πληγωμένος; Καὶ μόνο γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, ἀπὸ φιλότιμο γιὰ τὸν κόπο ποὺ κάνει ὁ Φύλακας Ἄγγελός μου, πρέπει νὰ ἀγωνισθῶ, γιὰ νὰ μὴν πάω στὴν κόλαση.

Ὁ Φύλακας Ἄγγελος μᾶς προστατεύει

– Γέροντα, ὁ Φύλακας Ἄγγελος μᾶς βοηθάει πά­ντοτε;

– Ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται πόσο θὰ ἔχουμε τὴν βοήθειά του. Ἂν πατήσουμε λιγάκι σὲ στερεὸ ἔδαφος, μπορεῖ νὰ πατήση καὶ ὁ Ἄγγελος καὶ νὰ μᾶς γλυτώση ἀπὸ ἕναν κίνδυνο. Ἂν κάνουμε ἐμεῖς αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε, τότε καὶ ὁ Ἄγγελος θὰ κάνη αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κάνη. Ἔχουν γίνει πολλὰ θαύματα μὲ τὴν βοήθεια τῶν Ἀγγέλων. Συνέβη νέοι νὰ γλυτώσουν ξαφνικὰ ἀπὸ ἁμαρτία κ.λπ.

Πόση δύναμη ἔχει ὁ Ἄγγελος! Βοηθάει ἀκόμη καὶ μὲ τὴν σιωπή του. Κάποτε βρισκόμουν σὲ ἀδιέξοδο. Ἀπὸ τὴν στενοχώρια αἰσθανόμουν νὰ μοῦ χτυποῦν τὸ κεφάλι μὲ σμίλη[1], γιὰ νὰ μοῦ σπάσουν τὸ κούτε­λο. Τὰ μάτια μου κόντευαν νὰ βγοῦν ἔξω, ἰδιαίτερα τὸ δεξί. Πόνος, πόνος ἀνυπόφορος! Ἔφερνα σβούρα, σπαρταροῦσα ἀπὸ τὸν πόνο. Δὲν ἤξερα τί νὰ κάνω. Ἔκανα προσευχὴ καὶ ζητοῦσα ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ βρεθῆ ἕνας τρόπος νὰ βγῶ ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο. Καὶ ξαφνικά, βλέπω στὸν δεξιὸ ὦμο τὸν Φύλακα Ἄγγελο. Ἦταν ἴσα μὲ δώδεκα χρονῶν παιδάκι. Εἶχε ἕνα ὄμορφο στρογ­γυλὸ προσωπάκι μὲ στρογγυλὰ ματάκια. Ἕνα προσω­πάκι! Φεγγοβολοῦσε! Καὶ μόνο μὲ τὴν παρουσία του μοῦ ἔφυγε καὶ ὁ πόνος καὶ ὅλα· ὄχι ἀπὸ τὴν χαρά, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν θεία Χάρη. Ἡ χαρὰ δὲν διώχνει τὸν πόνο, ἔχεις τὸν πόνο καὶ χαίρεσαι συγχρόνως, ἐνῶ ἡ θεία Χάρις!... Μεγάλη ὑπόθεση! Δὲν περιγράφεται! «Ἂν εἶναι ἔτσι, εἶπα, ὄχι μὲ σμίλη, ἀλλὰ μὲ βαριὰ[2] ἂς μὲ χτυποῦν στὸ κεφάλι!». Ἄξιζε νὰ μοῦ σπάσουν τὸ κεφάλι, καὶ μόνο γι’ αὐτό. Μετὰ βρέθηκε καὶ ἡ λύση, ποὺ ἀνθρωπίνως δὲν ὑπῆρχε.

– Σᾶς μίλησε, Γέροντα;

– Ὄχι, μόνο μὲ κοιτοῦσε.

– Γέροντα, ὅταν βλέπης τὸν Ἄγγελο, βλέπεις τὴν μορ­φή του· ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα πῶς εἶναι; Τὸν βλέ­πεις σὰν νὰ ἔχη ὕλη;

– Εἶναι κάτι πολὺ λεπτό…

Ποτὲ νὰ μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ὁ Φύλακας Ἄγγελός μας ἀοράτως βρίσκεται πάντα κοντά μας, μᾶς φρουρεῖ καὶ μᾶς προσέχει. Χρειάζεται ὅμως κι ἐμεῖς νὰ προσέχουμε τὴν ζωή μας καὶ νὰ μὴν ἁμαρτάνουμε.

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Στ': Περὶ προσευχῆς, Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον “Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος”, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 2012, σ. 93-96)