Πῶς ἐνεργοῦμε ἐντὸς τοῦ Ναοῦ στὶς διάφορες περιστάσεις

1. Ὅταν ὁ ἱερέας μᾶς θυμιάζει

         Ὁ Ἱερέας θυμιάζει τό Ἱερό, τίς Εἰκόνες καί τό λαό στόν Ἑσπερινό, ὅταν ψάλλεται τό «Κατευθυνθήτω …», στόν Ὄρθρο, ὅταν ψάλλεται τό «Τήν Τιμιωτέραν …» καί σ’ ἄλλες λατρευτικές ἀκολουθίες, ἤ ἱεροπραξίες. Σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις διέρχεται τό κέντρο καί τά κλίτη τοῦ Ναοῦ θυμιάζοντάς μας. Τό ἴδιο κάνει ὁ Ἱερέας καί ἀπό τήν Ὡραία Πύλη, στή Δοξολογία, πρό τῆς ἐνάρξεως τῆς Θ. Λειτουργίας, πρό τῆς Ἀναγνώσεως τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί στό Χερουβικό.

Σ’ ὅλες αὐτές τίς περιπτώσεις ὅταν ὁ Χριστιανός θυμιάζεται δέν κάνει τό σταυρό του, ἀλλά ὑπόκλιση, εὐχαριστώντας διότι ὁ Ἱερέας μετά τό θυμιάτισμα τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, μᾶς θυμιάζει καί ἐμᾶς τιμητικά ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ.

Προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ Ἐνορίας

στὶς Ἱερὲς Μονὲς Παναγίας Τρικουκκιώτισσας,

Παναγίας Κύκκου

καὶ Παναγίας Τροοδίτισσας

καὶ στὸν Πεδουλᾶ

Τὸ Σάββατο 10 Ἰουνίου 2017 πραγματοποιήθηκε ἡ καθιερωμένη προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ τῆς Ἐνορίας μας, ποὺ γίνεται κάθε χρόνο μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς λήξης τῶν πνευματικῶν – κατηχητικῶν συνάξεων.

Πρῶτος μας σταθμὸς ἦταν ἡ Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Τρικουκκιώτισσας κοντὰ στὴν κοινότητα τοῦ Προδρόμου. Οἱ ἀδελφὲς τῆς Μονῆς μᾶς ὑποδέχθηκαν μὲ πολλὴ ἀγάπη. Ἀφοῦ προσκυνήσαμε στὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς καὶ ἀκούσαμε λίγα λόγια γιὰ τὴν ἱστορία της, προσφέρθηκε σὲ ὅλους κέρασμα. Στὴ συνέχεια πήγαμε στὴν ἱστορικὴ Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Κύκκου. Ἀνεβήκαμε πρώτα στὸ Θρονὶ τῆς Παναγίας καὶ στὸν τάφο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ καὶ ἀκολούθως προσκυνήσαμε στὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς. Εἴχαμε, ἐπίσης, τὴ μεγάλη εὐλογία νὰ προσκυνήσουμε τὰ Τίμια Λείψανα ποὺ φυλάσσονται στὴ Μονή.

Ἑπόμενός μας σταθμὸς ἦταν ἡ εἰδυλλιακὴ κοινότητα τοῦ Πεδουλᾶ. Προσκυνήσαμε στὸν κεντρικὸ ναὸ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅπου φυλάσσεται τεμάχιο Τιμίου Ξύλου, καὶ στὸ ἀρχαῖο βυζαντινὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. Στὸ ἀρχαῖο αὐτὸ ἐκκλησάκι τοῦ 15^ου αἰῶνος διασώζονται σὲ πολὺ καλὴ κατάσταση ὡραιότατες τοιχογραφίες. Ἐπισκεφθήκαμε ἐπίσης τὰ δύο Μουσεῖα τῆς κοινότητας, τὸ Βυζαντινὸ καὶ τὸ Λαογραφικό. Τὸ μεσημέρι φάγαμε στὸ κέντρο “Two Flowers”.

Ἐπιστρέφοντας στὴ Λεμεσὸ κάναμε σταθμὸ γιὰ προσκύνημα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Τροοδίτισσας.

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΚΑΙ

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΓΟΝΥΚΛΙΣΙΑΣ

ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

“Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν,

ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας,

καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,

καὶ δι’ αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας,

Φιλάνθρωπε, δόξα σοι”.

“Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε,

διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος·

ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν,

εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε,

καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα”. 

Ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος

Πρωτ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

Ὁ Ἅγιος Νεόφυτος, ὁ πρεσβύτερος, μοναχὸς καὶ Ἔγκλειστος, γεννήθηκε στὰ Λεύκαρα τῆς ἐπαρχίας Λάρνακας τὸ 1134 μ.Χ. ἀπὸ γονεῖς πολὺ φτωχούς, ἀλλὰ εὐσεβεῖς καὶ μὲ φόβο Θεοῦ, καὶ μεγάλωσε σὲ μιὰ πολυμελὴ οἰκογένεια. Λόγῳ τῆς μεγάλης φτώχειας τῶν γονέων του, δὲν μπόρεσε καθόλου νὰ μάθει γράμματα μέχρι τὰ 18 του χρόνια, ποὺ παρέμεινε κοντὰ στὴν οἰκογένειά του. Παρόλο ποὺ οἱ γονεῖς του ἤθελαν νὰ τὸν παντρέψουν, μόλις ἐνηλικιώθηκε, ἔφυγε γιὰ τὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὸν Κουτσοβέντη, στὶς νότιες παρυφὲς τοῦ Πενταδακτύλου, φλεγόμενος ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ μεγάλο πόθο ν’ ἀφιερώσει ἐξ ὁλοκλήρου τὴν ζωή του στὸν Θεό. Εἰσῆλθε, λοιπόν, ὡς δόκιμος μοναχὸς στὴ μοναστικὴ ἀδελφότητα τῆς ἀκμάζουσας τότε Μονῆς τοῦ Κουτσοβέντη καὶ παρέμεινε σ’ αὐτὴν γιὰ ἕξι χρόνια (ἀπὸ τὸ 1152 μέχρι τὸ 1158 μ.Χ.). Τὸ πρῶτο διακόνημα ποὺ ἀνέλαβε στὴ μονὴ αὐτή, λόγῳ τῆς ἀπαιδευσίας του, ἦταν ἡ φροντίδα τῶν ἀμπελώνων τῆς μονῆς. Ὡστόσο, ἀξιοποίησε ὅλες τὶς δυνατότητες, ποὺ τοῦ προσφέρονταν στὸ μοναστήρι, γιὰ νὰ μάθει γράμματα. Κατάφερε, μάλιστα, ὄχι μόνο νὰ μάθει γράμματα, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀποστηθίσει ὁλόκληρο τὸ Ψαλτήρι καὶ τὰ πρῶτα κεφάλαια τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως.