ΑΡΧΙΣΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ

 ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ

Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ προστάτη τῆς ἐνορίας μας Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου ἄρχισε τὴ λειτουργία του τὸ βιβλιοπωλεῖο τοῦ Ναοῦ μας. Στὸ βιβλιοπωλεῖο μας μπορεῖ νὰ βρεῖ κανεὶς πνευματικὰ βιβλία, εἰκόνες καὶ διάφορα ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ εἴδη (γνήσιο κερί, θυμίαμα, νάμα, κομποσχοίνια, σταυρουδάκια κλπ.). Θὰ εἶναι ἀνοικτὸ κάθε Κυριακὴ καὶ μεγάλη ἑορτὴ μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία. Μπορεῖ ἐπίσης ὁποιοσδήποτε θέλει κάτι νὰ προμηθευτεῖ, νὰ μᾶς ζητήσει νὰ τὸν ἐξυπηρετήσουμε, κυρίως κατὰ τὶς ἀπογευματινὲς ὧρες ποὺ εἶναι ἀνοικτὸς ὁ Ναός.

 Τὰ βιβλία ποὺ διατίθενται δὲν εἶναι πολλὰ πρὸς τὸ παρόν. Θὰ προσπαθήσουμε, ὅμως, ὅσο πιὸ σύντομα γίνεται νὰ ἐμπλουτίσουμε τὸ βιβλιοπωλεῖο μας μὲ διάφορα βιβλία.

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς τοῦ Ἀσώτου

«Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου»

         Ἡ ἄχραντη μορφὴ καὶ ἡ ἀνέκφραστη ἀγάπη τοῦ ἁγίου Διδασκάλου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, εἵλκυε πλησίον Του, κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του, καὶ δικαίους καὶ ἁμαρτωλούς, ὅπως καὶ πάντοτε θὰ ἑλκύει. Κι ὅταν κάποτε οἱ Γραμματεῖς καὶ oἱ Φαρισαῖοι ἄρχισαν νὰ γογγύζουν, γιὰ τὸ ὅτι ὁ Κύριος δέχεται κοντά Του τελῶνες καὶ ἁμαρτωλοὺς καὶ τρώγει καὶ πίνει μαζί τους, τότε ὁ Θεάνθρωπος, ἀνοίγοντας τὸν θησαυρὸ τῶν παραβολικῶν Του λόγων, ἀπάντησε καίρια στὸν ἄδικο γογγυσμό τους καὶ ἔφραξε τὰ ἀπύλωτα στόματά τους, θέλοντας νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ἔπραττε τοῦτο γιὰ νὰ τοὺς δώσει θάρρος καὶ νὰ τοὺς σώσει. Ἀνέφερε πρῶτα τὴν ἀγαλλίαση τοῦ ποιμένα ποὺ εἶχε, ὅταν βρῆκε τὸ ἀπολωλὸς-χαμένο πρόβατό του, καὶ τὴ χαρὰ τῆς γυναίκας, ποὺ βρῆκε τὴν ἀπολεσθεῖσα δραχμή. Ὕστερα ἐξεφώνησε τὴν ἐξαίσια παραβολή, ποὺ μόλις ἀκούσαμε. Τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, ἢ τοῦ φιλευσπλάγχνου πατέρα ἢ τοῦ ἀσπλάγχνου ἀδελφοῦ, ὅπως θὰ μπορούσαμε διαφορετικὰ νὰ τὴν ὀνομάσουμε. Μὲ αὐτή, τρία πράγματα μᾶς φανέρωσε κατεξοχὴν ὁ Κύριος: Τὴν ἐλεεινὴ κατάσταση τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τὰ γνωρίσματα τῆς γνήσιας μετάνοιας καὶ ἐξομολόγησης καὶ τὴν ἄμετρη τοῦ Θεοῦ εὐσπλαγχνία πρὸς τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ μετανοοῦντα ἄνθρωπο.

Ἡ Ἁγία Φιλοθέη ἡ Ἀθηναία

καὶ ἡ σχέση της μὲ τὸν Ἀπόστολο Ἀνδρέα

Ἀπολυτίκιον

Ἀθηναίων ἡ πόλις ἡ περιώνυμος

Φιλοθέην τιμᾷ τὴν Ὁσιομάρτυρα

καὶ ἀσπάζεται αὐτῆς τὸ θεῖον λείψανον,

ὅτι ἐβίωσε σεμνῶς

καὶ μετήλλαξε τὸ ζῆν

ἀθλήσει καὶ μαρτυρίῳ

καὶ πρεσβεύει πρὸς τὸν Σωτῆρα

διδόναι πᾶσι τὸ θεῖον ἔλεος.

"Never as gods": icons and their veneration

Professor Constantine Scouteris

In the tradition of the Eastern Church doctrine and worship are inseparable. Worship is, in a certain sense, doctrinal testimony, reference to the events of Revelation. Thus "dogmas are not abstract ideas in and for themselves but revealed and saving truths and realities intended to bring mankind into communion with God"1. One could say without hesitation that, according to Orthodox understanding, the fulness of theological thought is found in the worship of the Church. This is why the term Orthodoxy is understood by many not as right opinion, but as right doxology, right worship. Right worship involves right opinion as well.

In this perspective of the close relationship between worship and doctrine I am of the opinion that the best way to present a brief theology of icons is to use liturgical data. That is, to toncider the doctrinal testimony of the worshipping community. Thus I will take as a basis for my paper three hymns of the Sunday of Orthodoxy. As is well known, the Sunday of Orthodoxy is the first Sunday in Lent, when the Orthodox Church commemorates her victory over the iconoclasts and the final restoration of icons to the churches by the empress Theodora, regent of her young son Michael III. This restoration took place at a synod held at Constantinople in 843, which decreed that in commemoration of this event a Feast of Orthodoxy should be celebrated annually.