«ΟΤΙ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ»

Πρωτ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

Τὸ τελευταῖο χρονικὸ διάστημα νοιώθουμε ὅλοι μας ἕνα ἔντονο συναίσθημα ἀνασφάλειας, ἀβεβαιότητος, ἀγωνίας γιὰ τὸ τί μέλλει γενέσθαι. Αὐτὸ τὸ συναίσθημα τὸ νοιώθαμε, εἶναι ἀλήθεια, ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες, μπορούσαμε, ὅμως, νὰ τὸ διαχειριστοῦμε καλύτερα. Ἡ πανδημία, ποὺ βιώσαμε τὰ τελευταῖα δύο χρόνια, ὡστόσο, ἦλθε νὰ ἐπιτείνει αὐτὰ τὰ ἀρνητικὰ συναισθήματα. Ἐὰν θελήσουμε νὰ καθορίσουμε τί διαπιστώσαμε μετ’ ἐπιτάσεως αὐτὰ τὰ δύο χρόνια, τότε αὐτὸ ἀναμφιβόλως εἶναι ἡ αἴσθηση ὅτι τίποτα τελικὰ δὲν εἶναι αὐτονόητο σ’ αὐτὸν τὸν πρόσκαιρο κόσμο καὶ σ’ αὐτὴν τὴν πρόσκαιρη ζωὴ ποὺ ζοῦμε. Δεδομένα ποὺ θεωρούσαμε ἀπολύτως αὐτονόητα, τουλάχιστον σὲ συνθῆκες εἰρήνης καὶ δημοκρατίας, ὅπως ἡ διαπροσωπικὴ ἐπικοινωνία, ἡ ἐλεύθερη διακίνηση, ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ κ.ο.κ., περιορίστηκαν ἀπὸ τὴ μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη μὲ ὑπουργικὰ διατάγματα. Κι ἐκεῖ ποὺ ἀρχίσαμε νὰ βλέπουμε σημάδια ἐξόδου ἀπὸ αὐτὴν τὴν τραγικὴ κατάσταση καὶ ἡ αἰσιοδοξία μας ἄρχισε ν’ ἀναπτερώνεται, μᾶς προέκυψε ὁ πόλεμος στὴν Οὐκρανία ποὺ διέλυσε κάθε ἴχνος αἰσιοδοξίας. Ἕνας πόλεμος ποὺ αὐτὴν τὴ φορὰ δὲν εἶναι μακρινός, ὅπως τόσοι ἄλλοι πόλεμοι ποὺ προηγήθηκαν, ἀλλὰ εἶναι στὴν εὐρωπαϊκὴ γειτονιά μας. Ἕνας πόλεμος ποὺ σ’ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες τῆς Κύπρου ξύπνησε τὸν φοβερὸ ἐφιάλτη τῆς Τουρκικῆς εἰσβολῆς τοῦ 1974. Ἕνας πόλεμος ποὺ πέραν πάσης ἀμφιβολίας θὰ ἐπηρεάσει τὴ ζωή μας σὲ πολλὰ ἐπίπεδα. Ἤδη οἱ τιμὲς τῶν βασικῶν ἀγαθῶν ἄρχισαν νὰ ἀνεβαίνουν ἀνησυχητικά, ἐνῶ μπροστὰ στὰ μάτια μας ἐκτυλίσσεται μιὰ ἀνείπωτη ἀνθρώπινη τραγωδία μὲ χιλιάδες νεκροὺς καὶ ἑκατομμύρια πρόσφυγες. Καὶ ὅλοι δικαιολογημένα διερωτώμαστε: εἶναι ἄραγε ἕνας πόλεμος ποὺ θὰ τελειώσει σύντομα ἢ ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴ ἄλλων μεγαλυτέρων δεινῶν; Εἶναι μήπως τὸ προοίμιο τοῦ διαθρυλουμένου Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου; Καὶ οἱ διάφορες σχετικὲς προφητεῖες ἀρχίζουν πάλι ν’ ἀπασχολοῦν τοὺς ἀνθρώπους. Εἴμαστε ἄραγε στὶς ἔσχατες ἡμέρες; Ζοῦμε ἄραγε σὲ ἀποκαλυπτικὲς ἐποχές;

Προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ Ἐνορίας

στὶς Ἱερὲς Μονὲς Ἁγ. Παντελεήμονος Ἀχερᾶ καὶ Ἁγ. Νικολάου Ὀρούντας, στὴ Χρυσοσπηλιώτισσα, τὴν Ἀγροκηπιά, τὴν Κάτω Μονὴ καὶ τὴν Ἀσίνου

Τὸ Σάββατο 28 Μαΐου 2022 πραγματοποιήθηκε - μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια ποὺ δὲν μᾶς ἐπέτρεψαν οἱ συνθῆκες τῆς πανδημίας -  ἡ καθιερωμένη προσκυνηματικὴ ἐκδρομὴ τῆς ἐνορίας μας, ποὺ γίνεται κάθε χρόνο μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς λήξης τῶν πνευματικῶν – κατηχητικῶν συνάξεων.

Πρῶτος μας σταθμὸς ἦταν ἡ λαξευμένη σὲ βράχο στὴν ὄχθη τοῦ Πεδιαίου ποταμοῦ ἐντυπωσιακὴ ἐκκλησία τῆς Παναγίας Χρυσοσπηλιώτισσας στὴ Δευτερά, ὅπου μᾶς μίλησε καὶ μᾶς ξενάγησε ὁ π. Χαράλαμπος Νικολαΐδης.

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΩΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ

ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πρωτ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

        Ἡ Ἐκκλησία εἶναι, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Ἀπ. Παύλου (Α' Κορ. ιβ’ 27) καὶ τὴ διδασκαλία τῶν θεοφόρων ἐκκλησιαστικῶν Πατέρων, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ «μέλη ἐκ μέρους» ὅλοι ἐμεῖς ποὺ λάβαμε τὸ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ Βάπτισμα. Κατὰ τὴ διατύπωση ἑνὸς συγχρόνου ἐκκλησιαστικοῦ Πατρός, τοῦ Ἁγ. Ἰουστίνου (Πόποβιτς) τοῦ ἐν Σερβίᾳ, ἡ Ἐκκλησία εἶναι «ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς παρατεινόμενος σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες καὶ σὲ ὅλη τὴν αἰωνιότητα», ἀλλὰ «καὶ ὁ ἄνθρωπος “ἐκτεινόμενος” μαζὶ μὲ τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες καὶ σὲ ὅλη τὴν αἰωνιότητα». Εἶναι ἕνας ζωντανὸς θεανθρώπινος ὀργανισμός· ὁ Θεὸς σὲ κοινωνία μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὁ ἄνθρωπος σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεό.

Ἐκδρομὴ τῶν Kατηχητικῶν Συνάξεων

τῆς Ἐνορίας μας

στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Χρυσορροϊάτισσας

καὶ στὴν Ἁγία Μονὴ στὴν Πάφο,

καθὼς καὶ στὸν Παιχνιδότοπο «Ἅγ. Εὐστάθιος» στὶς Κυβίδες